Onlangs heb ik met groot genoegen het boek van Rutger Bregman ‘De meeste mensen deugen’ gelezen. Eén van de kernpunten die ik eruit heb gehaald, is dat we erg ontvankelijk zijn voor geluiden en signalen die bevestigen wat we vinden of hopen. En dat we dan daarop graag voortborduren. De recente tweet van Baudet was daar een sprekend voorbeeld van.
Als je het mooi vindt dat de wolf terug is in Nederland, valt je oog vooral op verterende foto’s van jonge wolfjes. En als je het maar niks vindt, lees je vooral over grootschalige slachtingen onder schapen.
Een aardig voorbeeld in het Groene Hart is het recente onderzoek naar bodemdaling in de Krimpenerwaard. Als je als bestuurder bodemdaling een erg groot probleem vindt waaraan ingrijpende keuzen zijn verbonden, dan lees je in het rapport dat het allemaal meevalt, stel je geen kritische vragen over de kwaliteit van het onderzoek en vergelijk je ook liever niet met andere onderzoeken die wel een stevige bodemdaling voorzien. We kunnen overigens blijven debatteren over de bodemdaling in de toekomst, met een optimistische of pessimistische variant, maar het moment is nabij dat er lastige keuzen moeten worden gemaakt.
De kunst van bestuurders, misschien wel de opdracht van bestuurders, is om niet op zoek te gaan naar het eigen gelijk. Maar om deugdelijke scenario’s in beeld te brengen en om bij de meest waarschijnlijke ervan beleidsstrategieën te ontwikkelen. Niet aan doemdenken doen, maar zeker niet wensdenken.
Bij veel van de uitdagingen van het Groene Hart is het verleidelijk om de makkelijke weg te bewandelen; die zal echter makkelijk doodlopen in het moeras.
Chris Kalden, voorzitter