Getriggerd door het proces van totstandkoming van Regionale Energiestrategieën, de RES-sen, is het debat over grote windmolens in het Groene Hart geïntensiveerd. Voor- en tegenstanders van windmolens met een tiphoogte van meer dan 200 meter worden steeds onverzoenlijker. En bestuurders proberen in de regel die discussie vooral te dempen.
De vraag naar de landschappelijke aanvaardbaarheid en naar kwaliteitscriteria voor de keuzen voor de plaatsen waar het zou moeten kunnen, moet actief worden opgepakt. Ook om het debat over windmolens gefundeerd te kunnen voeren.
Gelukkig pakken de provinciale adviseurs ruimtelijke ontwikkeling (PARK’s) van de Groene Hart-provincies dit op, op verzoek van het Bestuurlijk Platform Groene Hart. Binnenkort komen hun inzichten beschikbaar; ik hoop dat die daadwerkelijk gaan helpen.
Naast de inhoudelijke kant (aanvaardbaarheid, inpassing en inpassingsvormen) is het maatschappelijke debat erover in zich zelve van betekenis. Ik snap dat we ons onder hoge druk hebben gezet met de energiedoelen voor 2030, die in de RES-sen moeten worden vertaald. Maar nu in hoog tempo zaken doordrukken en onvoldoende ruimte geven aan een goed debat, zou een verkeerde keuze zijn.
Door een goed ondersteund debat, inhoudelijk en procesmatig, kan de discussie voorbij de emoties komen. En zo’n debat kan bijdragen een draagvlak voor komende beslissingen en aan onderling respect tussen voor- en tegenstanders. Ik roep op om tijd te nemen voor discussie, alvorens tot definitieve keuze over omvang en plaats van windmolens te komen.
Nu is het Groene Hart verdeeld over zeven (!) RES-gebieden. Het lijkt me niet handig om de discussie zeven keer te doen. Volgens mij zouden de drie provincies hierin het voortouw moeten nemen, in het verband van het Bestuurlijk Platform Groene Hart.
Chris Kalden